The Journey Begins

ถึง….เธอ

มันก็นานโขแล้วเหมือนกันที่ผมไม่ได้เขียนถึงคุณเลย จนบางทีผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคุณจะลืมผมไปหรือยัง

คุณจะยังจำเพื่อนเก่าของคุณคนนี้ได้ไหม

ถ้าคุณจำไม่ได้….เรื่องราวต่อไปนี้จะทำให้คุณนึกถึงใครบางคนขึ้นมาได้บ้างหรือเปล่า

ตั้งแต่จำความได้ เด็กผู้ชายคนหนึ่งเกิดและเติบโตในร้านน้ำชา ร้านอาหาร และร้านเหล้า

ตอนเช้าครอบครัวของเขาจะตื่นมาขายน้ำชาตั้งแต่ตี3 คนพ่อจะยืนชงน้ำชาอยู่ท้ายบ้าน คุณแม่จะทอดปาท่องโก๋ที่หน้าบ้านโดยมีเขาและพี่สาว รวมทั้งอาก๋งมาเป็นลูกมือช่วยทอดปาท่องโก๋ การช่วยธุรกิจของครอบครัวแบบนี้เขาทำมาตั้งแต่ 5ขวบ

พอสายๆหน่อย ผู้คนเลิกดื่มน้ำชาแล้ว  ร้านเดียวกันนี้จะเปลี่ยนเป็นร้านข้าวแกง แม่จะเริ่มเข้าไปในครัวทำข้าวแกงไว้ขาย  เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนั้นก็จะตามไปเป็นลูกมืออีกครั้ง เริ่มจากงานง่ายๆ อย่างล้างผัก คั้นน้ำกะทิ ซาวข้าว คอยหยิบของโน่นนี่แล้วแต่แม่จะสั่ง  พอโตขึ้นมาหน่อย เขาก็ได้รับอนุญาตให้ก็เริ่มหั่นผัก เตรียมวัตถุดิบ ปรุงรสชาติ จนสุดท้ายเขาก็จับตะหลิวลงมือผัดต้มยำทำแกงได้เอง

ตกเย็นข้าวแกงหมด ร้านน้ำชาในตอนเช้า ร้านข้าวแกงในตอนกลางวันก็เปลี่ยนสถานะเป็นร้านเหล้า คอยต้อนรับผู้คนที่มาสังสรรค์ฮาเฮหลังเลิกงาน เด็กผู้ชายคนนั้นก็เปลี่ยนสถานะไปเป็นเด็กเสริฟเหล้า ชงเหล้าและจะปิดร้านราวๆ 3ทุ่ม (แต่เขาต้องขึ้นไปอ่านหนังสือตั้งแต่ 1 ทุ่มเป็นอีกหน้าที่ที่สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด)

นี่ยังไม่นับรวบถึงงานขายของพิเศษแบบ Direct Sale ที่ไปเคาะขายตามบ้านช่วงเสาร์ อาทิตย์ ทั้ง ซาลาเปาหมูสับ กะหรี่ปั๊บ และข้าวเหนียวหมู

ดังนั้นตั้งแต่เล็กจนโต คุณคงพอจะนึกภาพออกว่าเด็กผู้ชายคนนี้ได้เติบโตและใช้ชีวิตวนเวียนอยู่กับอาหารและเครื่องดื่ม เป็นสัมมาอาชีพของครอบครัวที่เลี้ยงเขามาจนเติบใหญ่และได้ดีมาจนถึงวันนี้  ชีวิตในวัยเยาว์เหล่านั้นทำให้เขาเป็นคนชอบกินและชอบทำอาหาร รวมทั้งเป็นคนกินเหล้าค่อนข้างแข็ง 555 ( ทั้งๆที่เพิ่งมาเริ่มหัดกินเหล้าตอนเรียนจบและทำงานแล้ว มันจะเรียกว่าการซึมซับจากประสบการณ์ในวัยเยาว์มั้ยนะ?)

แม่เคยเล่าให้เขาฟังว่าตอนเด็กๆ เขาชอบติรสชาติอาหารที่แม่ทำ หรือไม่ก็ติเมนูอาหารว่าทำไมไม่ทำเมนูนั้น ทำไมไม่ทำเมนูนี้ จนวันนึงแม่โมโหเลยบอกให้เขาทำกินเอง

ตั้งแต่นั้นเขาก็เริ่มเข้าครัวทำอาหารด้วยการทอดไข่กินเอง เริ่มจากไข่ดาว มาไข่เจียว  มาผัด มาทอด มาแกง จนสุดท้ายเขาก็กลายเป็นพ่อครัวที่ทำอาหารให้ทุกคนในบ้านทาน  แต่อาหารที่ขายในร้านยังเป็นฝีมือแม่เหมือนเดิมเพราะฝีมือและความเชี่ยวชาญของเขายังไม่ถึง

ต่อมาเมื่อย้ายมาเรียนที่กรุงเทพและเริ่มทำงานแล้ว เขาก็ค้นพบตัวเองว่าชอบอาหารอร่อยๆ ว่างๆเขาจึงมักตระเวนไปกินอาหารที่เล่าลือขึ้นชื่อว่าอร่อยทั้งใกล้ไกล  เริ่มจากร้านข้างทาง ร้านขึ้นห้าง ร้านภัตตาคารไปจนถึงร้านโรงแรมระดับ 5 -6ดาว ตามฐานะและความมั่นคงทางการเงินที่เพิ่มขึ้น

นอกจากเป็นผู้ทานแล้ว ว่างๆ นานๆครั้งเขาก็เข้าครัวทำอาหารเอง  ลองทำโน้นทำนี่ไปเรื่อยเปื่อย ทั้งอาหารคาว อาหารหวาน อาหารไทย จีน ญี่ปุ่น  ตะวันตก รวมไปถึงพวกขนมหวาน เบเกอร์รี่  รสชาติก็คิดว่าพอทานได้

นอกจากเป็นคนชอบกินแล้ว เขาก็ค้นพบว่าตัวเองเป็นคนชอบเที่ยวด้วย

ความชอบเที่ยวน่าจะมาจากตอนที่เขายังเป็นเด็กอายุสัก 11 ขวบ  เขาบังเอิญโชคดีได้รับคัดเลือกเป็นตัวแทนประเทศไทยไปเข้าร่วมโครงการแลกเปลี่ยนเยาวชนนานาชาติที่ประเทศญี่ปุ่น ประสบการณ์ครั้งนั้นนอกจากทำให้เขาได้มีโอกาสเดินทางไปต่างประเทศเป็นครั้งแรกในชีวิตแล้ว ยังทำให้เขาได้พบกับเพื่อนๆจากประเทศต่างๆจากทั่วโลก

โครงการนี้ช่วยเปิดโลกทรรศของเด็กน้อยคนนึงให้รู้ว่าโลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ไพศาลเสียเหลือเกิน  มีผู้คนและแดนดินมากมายรอคอยให้เขาไปสัมผัสและเรียนรู้

ดังนั้นตั้งแต่เริ่มทำงานมีเงินเดือน  เงินเก็บส่วนใหญ่ของเขาจึงหมดไปกับการกินและการเดินทางท่องเที่ยว จนตอนนี้มีประเทศต่างๆที่เขาไปเยือนมาแล้วมากกว่า 20 ประเทศ และเขายังคงตั้งใจจะเดินทางต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดแรง

เขียนถึงตรงนี้คุณพอจะนึกถึงใครที่คุณเคยคุ้นได้บ้างหรือยัง?

ผมหวังใจอย่างเต็มเปี่ยมว่า ณ เวลานี้ ตัวตนของผมคงเด่นชัดประทับอยู่ในใจของคุณเหมือนดังเช่นที่ผมกำลังเห็นคุณอย่างชัดเจนในทุกขณะ

และเพื่อจะชดเชยกับความผิดที่ผมไม่ได้ติดต่อคุณมาเสียนาน ผมสัญญาว่านับจากนี้ผมจะเขียนหาคุณบ่อยๆ จะเอาเรื่องราวประสบการณ์กิน ประสบการณ์เที่ยวที่ผมเจอมาแบ่งปันให้คุณรับรู้ เผื่อวันใดที่คุณอยากทานอะไรอร่อยๆ  วันใดที่คุณต้องออกเดินทาง ประสบการณ์เหล่านี้จะได้เป็นประโยชน์ต่อคุณไม่มากก็น้อย

รัก..และคิดถึงเสมอ

Mgastronome

IG : mgastronome_travel

mgastronome_eat